Op 9 april 2024 moest het dan gebeuren voor 
Bv 2Brothers 6. Al wekenlang voerden onze mannen de ranglijst aan in de klasse C3A en bij het ingaan van de laatste ronde hadden ze een marge opgebouwd van 15 punten op de belangrijkste belager Leusderkwartier. En dus zou 22 punten tegen L.B.V. ’23 volstaan om de eerste plaats definitief veilig te stellen.
Op 9 april meldden zich Joop van der Wal en ondergetekende bij de Brother-arena voor een laatste training. Marcel Kok vertrouwde voldoende op zijn eigen spel en was zich in Almere alvast geestelijk aan het voorbereiden. Nou moet de lezer weten dat de tegenstander op deze avond, L.B.V. ’23 het als één van de weinigen had klaargespeeld om te winnen van team6. Reden voldoende om deze wedstrijd uiterst serieus te nemen. De laatste training verliep niet echt naar tevredenheid. Joop en ik waren absoluut niet in topvorm en baarde mij als coach veel zorgen. Echter, veel tijd om hier nog iets aan te veranderen was er niet meer en dus besloten we het beste er maar van te hopen.
Onder grote publieke belangstelling – het voltallige bestuur was aanwezig – betraden de matadoren van team6 die avond de Brother-arena. Er werd niets aan het toeval over gelaten. Het groene laken werd onder supervisie van Martien Koopman vakkundig geprepareerd en de wedstrijdballen zodanig opgepoetst dat iedereen kon zien dat ze er zin in hadden. De klok liep door en het uur van de waarheid naderde. 7 uur, kwart over 7, half 8….. en nog steeds geen tegenstander. Marcel was al geruime tijd aan het inspelen en het begon erop te lijken dat die goede voorbereiding voor niets was. De spanning droop van de mannen af maar om 10 over half 8 kwam dan eindelijk onze tegenstander uit Lelystad binnenvallen. “Ja, zoveel stoplichten en ze stonden allemaal op rood en dus moesten we iedere keer wachten en blablabla”. De excuses waren niet van de lucht maar ik was alleen maar blij dat de beslissing vanavond toch zou gaan vallen.
Marcel Kok mocht van start gaan tegen de teamleider van L.B.V. Ingrid Wijenberg en deze dame stond in het begin verrassend rustig en goed te biljarten. Marcel had zijn zenuwen zeker in het begin nog niet onder controle en had na 6 beurten slechts 1 carambole bij elkaar gespeeld. Een doemscenario tekende zich af. Wat als Marcel slechts een paar punten zou halen dan zou de druk op Joop en mij immens groot worden. Gelukkig begon het vanaf beurt 7 eindelijk te lopen bij Marcel. Al mopperend scoorde hij de volgende 10 beurten 30 caramboles en was het eerste gaatje geslagen. Ingrid kon niet meer aanhaken en zag Marcel steeds verder weglopen. De laatste beurten ging het moeizaam maar uiteindelijk trok Marcel de winst na 28 beurten over de streep. De eerste 12 wedstrijdpunten waren binnen. Daarna begon het rekenwerk voor Joop en mij. “Joop 5 puntjes en ik 5 puntjes, dat is voldoende”, fluisterde ik mijn Brothers toe terwijl ik mijn keutje in elkaar draaide. Ik ben het met de lezer eens als die dit als een gebrek aan zelfvertrouwen ziet maar de druk op zo’n avond is groot, zeer groot.
Ik kreeg Cor Lisseveld als tegenstander en die zou het mij wel eens heel moeilijk kunnen maken. Dat deze gedachte terecht was bleek wel aan het begin van de partij. De man speelde met het grootste gemak zijn caramboles bij elkaar en na 9 beurten stond ik al tegen een forse achterstand aan te kijken. Ik voelde de spanning door heel mijn lijf trekken en zag mijn teammaten denken: “Die gaat niet veel puntjes scoren. Wonderwel viel Cor ineens behoorlijk stil en met wat kleine series kwam ik zowaar na 16 beurten weer in de buurt. “En doorrrr”, riep het talrijke publiek en ineens had ik de voorsprong te pakken. Cor stribbelde nog even tegen met een serie van 7 maar het was te laat. Ik besliste de partij in 28e beurt en daarna kon het feest beginnen. Met 24 wedstrijdpunten was team6 niet meer in te halen. We ontvingen de felicitaties van de uiterst sportieve verliezers uit Lelystad en ook het bestuur liet zich niet onbetuigd.
Joop, die bol gestaan had van de spanning haalde opgelucht adem. “Ja, ik hoef geen puntjes meer te halen”, en daar had hij gelijk in. Hij had als een berg opgezien tegen de clash met de door hem gevreesde tegenstander Ben Roest. Die beste Ben oogt dan misschien roestig maar hij stoot met een mechanische precisie. Ik opperde nog: “Nou dan kunnen we wel stoppen en zijn we lekker vroeg thuis”, maar dat vond Ben geen goed idee en dus ging ook de laatste partij van start. Blijkbaar was nog niet alle spanning uit het lijf van Joop verdwenen want na 6 beurten had Ben al een voorsprong opgebouwd van 4-17. Langzamerhand begon ook Joop wat series te maken en hij kwam in de 14e beurt bijna langszij. Daarna caramboleerde Ben er weer flink op los en gaf Joop geen kans meer om terug in de partij te komen. Na 26 beurten maakte Ben het beslissende punt en liet Joop met 6 wedstrijdpunten achter.
Het mocht de feestvreugde niet drukken, het kampioenschap was binnen en dat werd samen met de tegenstander gevierd met een glas Prosecco. Barman Martien Koopman verwende ons daarna met een bittergarnituurtje. Het was een enerverende avond geweest en de afsluiting van een lang maar mooi seizoen. Met 20 overwinningen, 2 gelijke spelen en 2 verliespartijen is Bv 2Brothers 6 de terechte kampioen van C3A geworden. Ik wil hierbij mijn teammaten Joop en Marcel bedanken voor hun inzet. Slechts 1 keer heb ik dit seizoen een beroep moeten doen op een invaller en dat geeft wel aan dat er een hecht team is gekweekt. Nu op naar de beslissingswedstrijden tegen de kampioenen van C3B en C3C. Die zullen naar alle waarschijnlijkheid op 4 mei in Almere gaan plaatsvinden. Daarvan zal ik uiteraard ook uitgebreid verslag doen.
Aldus Wytze Boonstra,
Teamleider Bv 2Brothers 6