Het is een bewogen weekje.
Om te huilen is het vrijdagavond in het biljartwalhalla te Leusden. Niet omdat we gastvrij worden onthaald. Niet om de kwaliteit van de biljarts. Niet omdat Geert en Henk als toeschouwers aanwezig zijn. Niet omdat de vloerbedekking gelijk is aan die (straks) in onze nieuwe biljart-locatie. Waarom dan wel?
Omdat de prestaties achterblijven bij de verwachtingen én de drive om te winnen. We spelen als 2e in de poule tegen de 2e van onder. Dat schept verwachtingen ……
Biljarten is naast een klassieke en mooie, ook een emotionele sport (voorbeeld: als Henk deze week tegen een ervaren biljarter zegt dat hij beter heeft gespeeld dan hij nu laat zien, springen bij de 77 jarige de tranen in zijn ogen). In de eredivisie haken jongeren gestrest af omdat ze de druk om te winnen en het risico om te verliezen niet kunnen managen. Volwassenen zijn daarin in het algemeen beter door veel ervaring bij winnen en verliezen, maar toch…… Toch brengt het spelletje ook bij volwassenen emoties teweeg als je tegenstander de macht pakt, in zijn wedstrijd groeit en jij vanaf de zijlijn moet toezien hoe de partij van je af gaat. Dat ervaren George en Freek vrijdagavond. Vooraf gemotiveerd, tref je een tegenstander in vorm. Er is geen moment waarop de wedstrijd kantelt. Met een pover moyenne van ruim 3 moeten George en Freek ervaren dat hun tegenstanders er één van respectievelijk ruim 17 en 5 hebben. Nico daarentegen wint zijn partij, pakt 12 punten met een moyenne van 4,4. Al met al verliezen we met 32-16 tegen een ontketend BV’75. Uithuilen en opnieuw beginnen voor de C1.
Aldus Nico Sandberg