Wedstrijdverslag D.O.S. 12 – Bv 2Brothers 6 (20-04-2022)
Voordat ik met dit verslag ga aanvangen wil ik graag namens mijn team mijn medeleven betuigen aan ons 3-bandenteam. Wij begrijpen dat een dergelijk slecht resultaat diepe sporen gaat nalaten voor de rest van het seizoen. We hopen dat zij met de juiste (professionele) begeleiding weer de balans zullen vinden om naar behoren te presteren.
Goed, dan naar de wedstrijd van ons team. Door de afzegging van Kees was het een uitermate lastig karwei om een representatief team op de been brengen. Vrijwel alle reservespelers hadden andere verplichtingen waardoor er gepuzzeld moest worden. Met dank aan Bart van team4 die zijn supersub Martien aan ons wilde afstaan en uiteraard Bert, die de lastige taak had om Marcel in team4 te vervangen, is het uiteindelijk gelukt. En dus pikte ik tegen 19:00 uur Martien op bij zijn huis om samen koers te zetten naar Harderwijk. Keurig op tijd (zoals ik het van mijn teamleden verwacht) arriveerden we bij de bunker van D.O.S. Toen we naar beneden liepen zei Martien: “’t Is net alsof je naar de metro gaat”, en daar had hij gelijk in. Er stond een hek waar je tussendoor moest lopen en er werd nog net niet om een ov-kaart gevraagd. Eenmaal binnen zat de sfeer er al goed in. Voorafgaand aan de wedstrijd werd er even met wat oude bekenden bijgepraat.
Ik had onderweg reeds met Martien doorgesproken dat we opnieuw onze beproefde en zo succesvolle tactiek HDKUDW zouden hanteren. Dat was Martien wel toevertrouwd. Hij was gepokt en gemazeld en wist precies wat hem te doen stond. Zijn tegenstander Wim was duidelijk verrast door het inzetten van onze supersub. Terwijl Martien al snel de caramboles aaneen reeg moest Wim voorlopig even passen. Maar DOS had ook een tactische zet in huis: Ze hadden Paul ‘ik weet het beter’ ingezet als toeschouwer en die gaf tussendoor regelmatig wat ongevraagde adviezen aan de spelers. Even leek Martien het spoor bijster maar hij kon, zoals een goed prof betaamt al snel de concentratie weer oppakken. Wim kende nog wel een kleine opleving aan het eind van de partij maar dat was bij lange na niet genoeg om Martien na 29 beurten van de 12 punten af te houden.
Ik moest spelen tegen Ester en daar had ik nog een appeltje mee te schillen. In de thuiswedstrijd had ik in haar mijn meerdere moeten erkennen. Ze zegevierde destijds met een moyenne van 2,5 terwijl ik op 2,17 bleef steken. Paul ‘ik weet het beter’ ging er eens goed voor zitten en wilde het liefst zijn vriendin naar de overwinning schreeuwen. Maar daar had Ester eerder last van als baat bij. De spanning droop eraf bij haar, terwijl ik met regelmaat kleine series produceerde. Zo stond ik halverwege al met 8-24 voor en hoe Paul ook zijn best deed om mij uit mijn spel te halen, echt helpen deed het niet. Ook Ester kende een opleving aan het einde van de partij maar toen had ik de finishlijn al in zicht. Na 24 beurten was het over en uit en had onze tactiek weer tot resultaat geleid. Toeschouwer Paul ging daarna teleurgesteld naar huis.
En dus kon Ruud als laatste ontspannen zijn ding doen. “Ruud, je hoeft maar 4 punten te halen om team6 als overwinnaar naar huis te laten gaan”, had ik hem vooraf ingefluisterd. Zijn tegenstander, de vrolijke Brabander Harry was in de wetenschap dat ook hij D.O.S. 12 niet meer kon redden en dus konden alle toeschouwers genieten van een zeer ontspannen partijtje biljarten waarbij Ruud als overwinnaar uit de bus leek te komen. Met nog 1 carambole te gaan leek de volle mep mogelijk. Echter, ook Harry had aan het eind nog wat extra munitie over en ging op het laatste moment nog over Ruud heen waarna Ruud de nastoot miste om een gelijkspel af te dwingen. De zeperd van vorige week tegen B’67 hadden we echter wel verwerkt.
Terwijl Martien zich nog steeds afvroeg waar hij nou precies op de metro kon stappen, dronken wij nog gezellig een biertje met de aanwezige D.O.S.-leden.
Tenslotte wil ik graag onze collega’s van het 3-banden team vrijblijvend wat extra coaching aanbieden bij een wedstrijd van hun keuze. Misschien dat zij daarmee enigszins uit het diepe dal waar zij nu vertoeven kunnen klimmen.
Aldus Wytze Boonstra